هرگز رشته امیدم از تو قطع نگردد خدای من.

میدونم وقتی صدتا دلیل برای ناامیدی دارم، عوضش هزار دلیل برای امیدواری هست. گاهی دور، گاهی کمرنگ و ناپیدا. اما از هرچیزی بهم نزدیکتری. میدونم غوغا میکنی اگه بخوای این سکوت طولانی رو بشکنی. میدونم اتفاقای خوب میوفته. اما آشوبم و به هزار دلیل خوبم فکر میکنم. و فکر میکنم طاقت نیاوردی شاید! که امشب بهم دلگرمی میدی. که کاری میکنی امیدم بمونه. همونطوری که تو این همه مدت مونده. سخت! به هر جان کندنی! اما مونده. موندم هنوز. مرسی که نگهم داشتی. یه نقطه کمرنگ و بی اهمیتم که با همه وجودت نگام میکنی. 

+ وسط مهر نود وهفت

با لبی که کاربرد اصلی اش بوسیدن است... چای مینوشید و قلب استکان می ایستاد

با من هزار نوبت اگر دشمنی کنی... ای دوست همچنان دلِ من مهربانِ توست (سعدی)

تو مپندار که خاطر ز تو خالی بکنم...